ដោយ វឿន វុទ្ធី
វិជ្ជាដែលហៅថា “បុរេប្រវត្តិសាស្ត្រ” មានមែកធាងសាខាច្រើនមុខច្រើនបែប មានន័យថាឯកទេសដែលពាក់ព័ន្ធ នឹងវិជ្ជាទាំងមូលនោះមានច្រើន។ ក្នុងនោះការសិក្សាលើរុក្ខជាតិជាសារសំខាន់មួយ រីឯការសិក្សាលើសត្វក៏ដូចគ្នាដែរ។ ចំពោះផ្នែកខាងក្រោយនេះ ការសិក្សាឆ្អឹងមច្ឆាជាតិនៅដោយឡែកតែឯង ព្រោះជាឯកទេសពិសេសមួយ។ នៅប្រទេសធំៗ គេយកចិត្តទុកដាក់នឹងផ្នែកនេះជាធម្មតាទៅហើយ។ ប៉ុន្តែបើយើងយកតែអាស៊ីអាគ្នេយ៍មកនិយាយ ឃើញថា វិស័យនេះ ពុំទាន់ មានការដុះដាលប៉ុន្មានឡើយ។ ដូច្នេះជាការគួរឱ្យត្រេកត្រអាលមួយដែរ ដែលនៅប្រទេសកម្ពុជាយើងមានការ ចាប់ផ្តើម សិក្សា លើវិស័យនេះតាមក្បួនខ្នាតវិទ្យាសាស្ត្រទាំងស្រុង។ ប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងមកនេះ ការសិក្សារបស់ យើងមានសន្ទុះទៅមុខ គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍។ នៅទីនេះខ្ញុំគ្រាន់តែយករូបមួយចំនួនតូចមកបង្ហាញជាឧទាហរណ៍ ពីការប្រៀបធៀបឆ្អឹងផ្នែកផ្សេងៗនៃមច្ឆាជាតិ ដែលបានមកពីស្ថានីយ៍បុរេប្រវត្តិនៅអង្គរបុរីខេត្តតាកែវ ជាមួយ នឹងមច្ឆាជាតិដូចគ្នាដែលមាន សព្វថ្ងៃនេះ។
រូបលេខ១៖ ឆ្អឹងថ្គាមក្រោមរបស់អន្ទង់
រូបលេខ៣៖ ឆ្អឹងគម្របស្រកីត្រីក្រាញ់
រូបលេខ២៖ ឆ្អឹងលលាដ៏ក្បាលត្រីអណ្តែង
រូបលេខ៤៖ ឆ្អឹងកងផ្នែកខាងពោះត្រីឆ្តោរ
