ឈ្នក់ (ឧបករណ៍នេសាទ)

ដោយ ព្រាប ចាន់ម៉ារ៉ា

នៅតាមដងទន្លេធំ ទោះជាខេត្តកំពង់ចាម, ក្រចេះ ឬខេត្តដទៃទៀតក្តី គេតែងឃើញមានការនេសាទ ដែលប្រើឧបករណ៍ម៉្យាងហៅថា “ឈ្នក់” (សម្តីអ្នកស្រុកហៅថា “ឆ្នុក”)។ កន្លែងដែលសម្បូណ៌ឧបករណ៍នេះជាងគេ គឺនៅម្តុំ “មាត់ឃ្មង់” ក្បែរទន្លេបិទ ខេត្តកំពង់ចាម (រូបលេខ១-២)។

អ្នកនេសាទមិនត្រឹមតែត្រូវមានទូកមួយប៉ុណ្ណោះទេ គឺត្រូវមានក្បូនយ៉ាងវែងមួយ ដែលមានផ្ទះឬខ្ទមសម្រាប់ ស្នាក់អាស្រ័យនៅទីនោះតែម្តង។ បានជាក្បូនត្រូវវែងដូច្នេះ ព្រោះត្រូវទប់ទម្ងន់ថ្នងសំណាញ់មួយយ៉ាងធំ ដែលពាក់នៅ លើគ្រោងឆ្អឹងប្ញស្សីមួយចំនួន។ ការនេសាទនោះ គឺគេបំបះចុង ប្ញស្សីម្ខាងឡើងទៅលើ ដើម្បីឱ្យថ្នងដែលនៅចុងម្ខាងទៀត លិច ចុះទៅក្នុងទឹក (រូបលេខ៣)។ លុះសំណាញ់ធ្លាក់ត្រាំទៅជ្រៅហើយ គេទុកពេលមួយរយៈ ប្រមាណ១៥នាទីដើម្បីឱ្យត្រី នានាមកដល់ទីនោះ រួចទើបគេបំបះប្ញស្សីដើម្បីលើកថ្នងនោះឡើងលើវិញ (រូបលេខ៤)។ ពេលនោះហើយ គេយកថ្នង តូចៗទៅដួសយកត្រីពីសំណាញ់ធំនោះ (រូបលេខ៥)។