ម្ហូបធ្វើពីអង្ក្រង

ដោយ អាំង ជូលាន

អង្ក្រងជាសត្វល្អិតដែលខាំយើងធ្វើឱ្យឈឺ, ក្រហាយសាច់ ឬអាចរហូតដល់ក្លាយទៅជាពងឬដំបៅផង។ នរណាក៏ធ្លាប់ពើបប្រទះនឹងអង្ក្រងខាំដែរ មិនពិបាកអ្វីនឹងពន្យល់ឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី មនុស្សនៅតែទាញយកផលចំណេញពីសត្វល្អិតដែលសមតែចៀសវាងគេចឱ្យឆ្ងាយនេះ។ យកចំណេញនេះ គឺយកមកធ្វើជាអាហារតែម្តង មិនតែប៉ុណ្ណោះជាអាហារដែលគេយល់ថាជាថ្នាំទៅទៀត។ ដើម្បីបានអង្ក្រងគឺត្រូវទៅគោះយកពីសំបុកវាផ្ទាល់ ម៉្យាងវិញទៀត ធ្វើដូច្នេះទើបបានទាំងពងមកជាមួយគ្នា ត្បិតពងនេះហើយដែលជួយផ្តល់ឱជារសផ្សំគ្នាជាមួយនឹងអង្ក្រង។ ប្រដាប់ប្រដាររកអង្ក្រងនោះគ្មានអ្វីពិសេសទេ គឺមានតែកញ្ជើមួយដែលគេចងនឹងដងឫស្សីវែងដើម្បីលូកឱ្យដល់សំបុក (រូបលេខ១-៤) និងធុងមួយដែលមានទឹកបន្តិច។ ពេលដែលគេរុញកញ្ជើទៅដល់សំបុកហើយ គេគោះដងឫស្សីនោះ (រូបលេខ៥) ដើម្បីឱ្យរញ្ជួយសំបុកនោះធ្លាយ រីឯអង្ក្រងនិងពងក៏ធ្លាក់មកទាំងព្រមក្នុងកញ្ជើ (រូបលេខ៦)។

លុះទម្លាក់មកដល់ដីវិញ គេត្រូវចាក់ពងនិងអង្ក្រងនោះចូលទៅក្នុងធុងទឹកភ្លាមដើម្បីឱ្យវាស្រងល់ (រូបលេខ៧) តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ចៀសវាងអង្ក្រងខាំខ្លះពុំរួចដែរ។ ទាល់តែចាក់ចូលក្នុងទឹកដូច្នេះ ទើបគេអាចរើសស្លឹកនិងសំរាមផ្សេងៗទៀតចេញបាន។ ក្នុងចំណោមអង្ក្រងទាំងនោះ មួយភាគតែងតែវិវឌ្ឍន៍រូបរាងទៅដល់ដំណាក់កាលមួយដែលដុះស្លាប, ច្រើនតែពណ៌បៃតង, រីឯឈ្មោះឮហៅខុស ៗគ្នា ដូចជា “មេគរ”, “មេអ៊ូ” ឬ “មេស្មិល” ជាដើម។ តាមពិតទៅ ពេលដែលហាក់ដូចជាលង់ក្នុងទឹកនោះ អង្ក្រងមួយភាគពុំស្លាប់ទេ បើសម្រិតទឹកអស់ឃើញថាប្រមាណ១៥ឬ២០នាទីក្រោយមក ក៏នាំគ្នាវារចេញឡើងវិញជាធម្មតា។ ដូច្នោះហើយបើចង់យកមកធ្វើម្ហូបអ្វីក៏គប្បីធ្វើភ្លាមៗ។ ម្ហូបដែលសាមញ្ញជាទីបំផុត គឺហូបពងនិងអង្ក្រងដែលកំពុងស្រងល់ទាំងស្រស់តែម្តង ពុំបាច់ចម្អិនដោយប្រការណាមួយឡើយ។ តែតាមមើលទៅ យ៉ាងណាក៏គេហូបស្រស់របៀបនេះតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ចៀសវាងផលវិបាកផ្សេងៗ។ ជាធម្មតាការរៀបចំជាម្ហូបនោះមានច្រើនបែបយ៉ាង។ ស្រួលជាងគេបំផុត តែមានឱជារសណាស់ដែរ គឺយកទៅលីងដោយដាក់អំបិលបន្តិច (រូបលេខ៨)។ បើឆាវិញ គឺឆាជាមួយបន្លែអ្វីក៏បាន (រូបលេខ៩ ជាអង្ក្រងនិងពងដែលឆាជាមួយស្លឹកបាសនិងបន្លែដទៃទៀត)។ បើឆាឱ្យងាយជាងនោះទៅទៀតក៏បាន គឺគ្រាន់តែបង់អំបិលនិងស្លឹកខ្ទឹមបន្តិចបន្តួច (រូបលេខ១០)។

បើពុំនោះទេ យកអង្ក្រងទៅជ្រក់ក៏មិនជាលំបាកអ្វី ទោះជាញាំក៏ដូច្នោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញគេអាចដាក់គ្រឿងគ្រៅឱ្យមានរសជាតិច្រើនមុខក៏បាន ដូចមានឧទាហរណ៍នៅរូបលេខ១១-១២ ដែលយើងឃើញថា គេចិញ្ច្រាំអង្ក្រងជាមួយប្រហុកឆៅលាយនឹងគល់ស្លឹកគ្រៃ, រំដេង, ជីរ, ម្ទេសជាដើម។ បើជាសម្លវិញក៏អាចដាក់អង្ក្រងនិងពងដែរ ឧទាហរណ៍ គេអាចស្លប្រហើរអង្ក្រង។

ម្ហូបដែលមានរសជាតិម៉្យាងទៀត គឺកប់ (នៅខេត្តសៀមរាបនិងតំបន់ខាងជើង គេហៅថា “ខ្នប់”) ដូចឃើញនៅរូបលេខ១៣-១៥ ស្រាប់។ លុះឆ្អិនហើយ រសជាតិទាំងអស់គ្មានបាត់បង់ឡើយ សូម្បីតែផ្ទេរពីស្លឹកទៅក្នុងចាន (រូបលេខ១៦) ក៏ក្លិនស្លឹកចេកនៅតែធុំឈ្ងុយដដែល។