សាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ / យសោធរ
«ដំបែ» នៅទីនេះគឺជាមេដែលគេយកទៅបិតស្រាស។ គុណភាពរបស់ស្រាដែលបិតចេញមក គឺអាស្រ័យទៅតាមគុណភាពនៃដំបែនេះឯង។
ជាការគួរឲ្យសោកស្តាយ សព្វថ្ងៃនេះប្រពៃណីធ្វើដំបែស្រាពីធម្មជាតិ ដែលមានតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយក្នុងសង្គមខ្មែរ ត្រូវគេបោះបង់ចោលស្ទើរនៅគ្រប់ទីកន្លែង ហើយគេនាំគ្នាងាកមកប្រើដំបែបរទេសមានលក់នៅតាមទីផ្សារនានា ដែលខ្លះមានសារជាតិគីមីបង្កជាផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរទៅលើសុខភាពមនុស្ស។
ស្រាសក៏ជាផ្នែកមួយនៃវប្បធម៌ប្រពៃណីខ្មែរដែលគួរតែនាំគ្នាលើកតម្លៃដោយស្រាវជ្រាវពិសោធធ្វើឲ្យកាន់តែប្រសើរឡើងឲ្យដូចជាស្រា Saké របស់ជប៉ុន ដែលពីមុនមកមានបិតតែនៅតាមគ្រួសារ ហើយទាល់តែក្រោយមកទើបគេធ្វើឲ្យឡើងដល់កម្រិតឧស្សាហកម្មធំ។
កុនខាងក្រោមនេះ បង្ហាញពីគ្រួសារមួយនៅខេត្តសៀមរាប ដែលនៅតែបន្តប្រពៃណីធ្វើដំបែតាមបែបធម្មជាតិសុទ្ធសាធ ដោយត្រូវចេញទៅព្រៃរករុក្ខជាតិថ្នាំ (ថ្នាំព្រៃ) យកមកលាយជាមួយរុក្ខជាតិស្រុក (ថ្នាំស្រុក) រួចធ្វើឲ្យចេញទៅជាដុំដំបែសម្រាប់ធ្វើជាមេស្រាស។
សូមទស្សនាដោយមេត្រីនៅក្នុង www.yosothor.org
