អាវបំពង់វែង

ដោយកញ្ញា ជា សោភារី

អាវនេះជាឈ្មោះប្រភេទអាវមួយ ដែលសព្វថ្ងៃកម្រនឹងឃើញគេពាក់ណាស់ លើកលែងតែក្នុងពិធីខ្លះៗ ជាពិសេសនៅតាមភូមិ ឧទាហរណ៍ពិធីចូលម្លប់ (រូបលេខ១) ឬក៏ពិធីបុរាណកម្រិតជាតិ ឧទាហរណ៍ ព្រះរាជពិធីច្រត់ព្រះនង្គ័ល (រូបលេខ២)។ យើងអាចយល់បានយ៉ាងងាយថា ពីមុនមកអាវនេះគេនិយមពាក់ទូទៅជាធម្មតា ទោះជាយុវជនជំនាន់ក្រោយពុំបានប្រទះនឹងភ្នែកផ្ទាល់ក្តី ក៏គេអាចឃើញនៅក្នុងគំនូរតាមវត្តដែរ (រូបលេខ៣)។ ម៉្យាងទៀត ជនជាតិភាគតិចដែលរស់នៅលើទឹកដីខ្មែរជាយូរយារមកហើយ ក៏និយមខ្លាំងណាស់ដែរ ជាពិសេសពេលមានបុណ្យ ដូចជាជនជាតិចាម្បនៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំងជាដើម (រូបលេខ៤)។

អាវនេះមានខ្លួនស្រដៀងនឹងបំពង់ រីឯដៃវែង ហើយស្តួចនៅខាងចុងដៃ។ នៅត្រង់ក្លៀកមានក្រណាត់មួយផ្ទាំងហៅថា “ហោប៉ៅ”។ នៅសងខាងខ្លួនមានក្រណាត់មួយផ្ទាំងហៅថា “ប៉ែក” រីឯនៅត្រង់ទ្រូង គេចាប់កូនចេញជារាងសត្វពីងពាង។

ដូចបានពោលមកហើយ ពីមុនមក មនុស្សស្រីមិនថាក្មេងឬចាស់ និយមអាវនេះជាពន់ពេក។ បើពាក់នៅពេលធ្វើការរាល់ថ្ងៃនៅផ្ទះ ឬនៅស្រែចម្ការ គេនិយមប្រើក្រណាត់ផាឌិបជ្រលក់ពណ៌ខ្មៅ ព្រោះងាយស្រួលនឹងបោកគក់ ហើយមើលទៅពុំសូវឃើញស្នាមប្រឡាក់ផង។ ក្នុងការងារស្រែចម្ការ អាវបំពង់វែងមានប្រយោជន៍ខ្លាំងណាស់ ដោយសារវែងរឹបជិតរាងកាយ ការពារថ្ងៃ ឬបន្លាស្បូវស្បាតផ្សេងៗ។ បើពាក់នៅពេលទៅបុណ្យវិញ គេប្រើក្រណាត់ពណ៌ឆើតឆាយល្អៗ ដូចជាព្រែដែលនាំមកពីស្រុកចិនជាដើម ហើយការដែលកាត់នោះក៏មានភាពសម្រិតសម្រាំងដែរ។